Vrije teksten Nederlands
Diep in de zee
Er was eens een jongen, Jef. Jef vroeg zich altijd al af wat er diep in de zee was. Daarom vroeg hij aan iedereen wat er daar dan ook kon zijn? Maar niemand kon hem vertellen wie of wat er diep in de zee was. Op een dag vroeg Jef aan zijn mama: ‘’ Mama, kan je met mij eens naar een specialist gaan die de zee bestudeert ?’’ Waarop de mama antwoordde: ‘’ Oké jongen dat gaan we zeker doen !’’
Een paar weken later was het zover. Het was een eindje rijden met de auto. Een héél eindje zelfs ! Toen ze er na een uur eindelijk waren, belden Jef en zijn mama aan bij de specialist. Aan de deur hing een gouden plaatje met als opschrift, Patrick Sprot, oceanoloog. Mijnheer Sprot opende de deur en verwelkomde Jef en zijn mama. Jef was zo onder de indruk van mijnheer Sprot zijn huis dat hij heel hard riep ‘’ Wauw, hier wil ik wel wonen!’’ Er stonden aquariums, kunstwerken en schilderijen van prachtige vissen die Jef nog nooit eerder zag in zijn hele leven. Ze kwamen in zijn kantoor waar het heel donker en vies was, maar daar trok Jef zich niets van aan. Hij begon meteen vragen te stellen. Mijnheer Sprot kon amper de ene vraag beantwoorden of Jef vroeg de volgende al. En zo ging het een tijdje door tot hij bij de vraag kwam die hij zeker wou stellen. ‘’ Hoe is het diep in de zee en wat zie je daar allemaal ?’’ Waarop mijnheer Sprot antwoordde: ‘’ Diep in de zee is het water koud, maar vind je hele mooie, speciale planten en vissen. Het is moeilijk om in woorden te beschrijven, daarom geef ik je dit boek cadeau. Hierin staan hele mooie foto’s over wat er allemaal diep in de zee leeft. Ook op de computer kan je veel informatie vinden over mijn werk als oceanoloog Jef ! En je mag mij altijd bellen op dit nummer als je nog vragen hebt. En meneer Sprot gaf zijn naamkaartje aan Jef. Toen Jef buiten kwam, was hij vastberaden om later oceanoloog te worden.
Max
Vakantie
Tijdens de eerste week van de vakantie ben ik naar Berlijn geweest met de auto. De rit duurde 6 uur en 30 minuten en 30 seconden,de reis verliep vlot. Berlijn was prachtig versierd met lichtjes, er stond midden op een berm een hele grote Kerstman. We zijn naar de muur gaan kijken die vroeger tussen Oost-Berlijn en West-Berlijn stond. En dat kan je nu nog herkennen aan de stoplichten. Mijn mama en papa moesten daar ook af en toe werken.
Kerstmis hebben we thuis gevierd. Eerste Kerstdag met de familie van mijn mama, 2de kerstdag hebben we met de familie van mijn papa gevierd. Na Kerst is er sneeuw gevallen en zijn wij naar de Ardennen gereden. Daar hebben wij een hele dag in de sneeuw gewandeld. Oudjaar hebben we samen met vrienden gevierd en veel vuurwerk afgestoken en met Nieuwjaar waren we bij mijn Oma.
The End
Laurent
Misdrijf
Drugs is het enige waar zij aan denken. En ik ben maar een doodgewone schaduw. Normale kinderen brengen Kerstmis door met hun ouders, maar mijn ouders brengen kerstmis door met drugs en drank. Ik denk er al jaren aan om weg te lopen. Maar waar moet ik naar toe? Nergens.
Als afleiding ga ik naar bed met andere mannen, maar dat weten mijn ouders niet en wat ze ook niet weten is dat ik 2 maanden zwanger ben van Jasper onze buurjongen. Als ze dit ooit te weten komen dan ga ik eraan. De enige die het weet is Janie mijn beste vriendin, zij weet echt alles van mij.
Volgende ochtend:
Ik werd wakker nadat ik onze hond hoorde blaffen. Toen ik in de living kwam, zag ik in een flits iets verdwijnen. Ik dacht dat ik nog niet goed wakker was, maar integendeel ik had goed gezien wie het was. Het was Janie die een drugsdealer is. Ik wreef eens goed in mijn ogen, maar het was GEEN droom. Janie is een drugsdealer! Ze probeerde het uit te leggen, maar voor ze een woord zei draaide ik me om en viel dood neer nadat Janie…
Wordt vervolgd
Lyan
Vrije tekst
Het is weer eens een warme zomerdag in de Laar en alle mensen zijn hard aan het werken voor een klein inkomen. Schandalig vind ik het! Ik zit samen met mijn tweelingzus in de klas waar ik een oefening van Nederlands aan het maken ben, maar het lukt niet echt zo goed. “ Nog 15 minuten en het school is gedaan. "Eindelijk!” denk ik.
15 minuten later.
Triiiing. Ik doe mijn boek toe, pak mijn boekentas en ren de klas uit. Ik ben als eerste in de gang en loop vlug naar de deur, maar iemand roept mij nog na en zegt: “Hanne, vergeet niet onze afspraak van morgen, hé! Ooh nee, hoe kon ik dat nu vergeten. Morgen is het weer een feestje in ons clubhuis, met lekkere snoepjes, drank (natuurlijk geen alcohol, maar gewoon frisdrank). “Neenee, ik zal er zijn, ik kijk er al naar uit.” Roep ik nog gauw na en vertrek.
Eenmaal thuis doe ik de deur open en ga naar binnen. Er komt een vrouw op mij af en ze stelt zich voor: “Hallo, ik ben Olga, de nieuwe kuisvrouw en de nieuwe nanny. Ik zal voor jou zorgen alsof je mijn eigen kind bent!” “Mama en papa hebben ook nooit tijd voor mij altijd maar werken, werken, werken. Ik ben het zo beu, hé.” Ik loop naar mijn kamer en doe de deur op slot.
Twee uur later.
Ik doe mijn deur van mijn kamer open en ga naar de badkamer om mij klaar te maken voor he feestje. Ik doe mijn mooiste kleedje aan en vertrek 15 minuten later naar het clubhuis. Onderweg zingt ze het liedje Happy dat ze door haar Ipod hoort. Na 10 minuten kom ik aan bij het clubhuis, maar ik ben er alleen. Opeens hoor ik iets in de struiken, ik draai me om en ik zie………
Wordt vervolgd!
Bente
Baron Butler
Ergens hier ver vandaan was een klein saai cafétje. Het café werd gerund door Baron Butler beter bekend als BB. De mensen die vaak naar zijn café gingen noemden hem BB. Maar zoals je wel weet, gebeurt er bijna nooit iets in een café. Heel soms een klein cafégevecht, soms grote feesten Het meeste wordt er naar de voetbal gekeken. Een klein, kapot, lelijk, vuil en saai café dus. Maar toch gebeurde er iets. BB was zijn café aan het opruimen en hoorde iets op de zolder. Oké, een zolder past niet echt bij een café, maar daar was ook zijn slaapkamer en zijn kleerkast. Hij leefde dus IN zijn café. We zullen verder gaan. Hij liep meteen de zolder op. Zijn raam stond helemaal open en voor zijn raam lag een tak. EEN TAK, oh my god! Er lag gewoon een tak. Maar wat hij niet wist was dat de tak van de vlurenboom kwam. Ja, wat weten jullie nu van de vlurenboom. Ik zal er een piepkleine geschiedenis over vertellen. De takken van de vlurenboom kunnen je geluk brengen. Maar ja, BB had daar nog nooit van gehoord. Dus hij liet de tak gewoon liggen. Maanden gingen voorbij. Zijn café werd nog lelijker en vuiler. Er kwamen bijna geen mensen meer. Hij had bijna geen geld meer. Toch op een dag kocht BB met zijn laatste muntjes de krant. In de krant stond dat de koning een tak van de vlurenboom kwijt was en dat die naar Calster was gevlogen (Calster is het dorpje waar BB in woont). De tak kon geluk brengen. BB ging meteen naar de zolder of slaapkamer en pakte de tak. In de krant stond ook hoe hij je geluk moest brengen. BB zwaaide met de stok en zei:' Ik wens dat mijn café fantastisch is.' Zijn café werd super mooi. Er zat ineens zoveel volk in zijn café. Baron Butler was de gelukkigste mens op aarde.
Toon
Oscar
Er was eens een octopus, niet groter dan een appel, maar voor sommige mensen heel belangrijk. Hij had namelijk een kleine, blauwe, glinsterende diamant ingeslikt. Maar dat kleine dingetje was miljoenen waard! Al jaren waren honderden mensen op zoek naar hem, allemaal wilden ze de kleine waardevolle diamant. Maar niemand vond hem. De kleine octopus zelf wist van niks. Hij speelde met zijn vriendjes, maakte een zo groot mogelijke inktwolk en sliep, onbewust van wat er zich in de buitenwereld afspeelde.
Op een dag toen hij aan het spelen was kwam Dory, zijn beste vriend, helemaal in paniek naar hem toe: ‘Help! Help! Monsters! Er komen monsters aan!’ Toen viel hij flauw. Oscar,het octopusje, haastte zich naar hem toe. ‘Dory? Dory? Is alles goed?’ ‘Ja…’ antwoordde Dory slapjes. ‘Vertel eens over die monsters.’ Toen Oscar het woord ‘monsters’ zei, werd alles zwart. Een grote schaduw viel over Oscar,Dory en de kring andere zeedieren die rond hen was komen staan. Een man in duikersuitrusting kwam tevoorschijn en keek neer op de bange dieren. Toen hij Oscar in het oog kreeg leek het of hij spoken zag. Het duurde niet lang voor hij riep:’ Hier is hij! Ik heb hem gevonden!’ Wanneer er nog meer mensen kwamen, stormde iedereen het plein af. Oscar en Dory deden hetzelfde, ze vluchtten naar Oscar’ huis. ‘Hier zijn we veilig’ zei Oscar. Maar dat bleek niet waar te zijn, want plots dook er een grote hand op en alles werd zwart voor zijn ogen…
Mirthe
Geldnood
Het was een mooie dag. Te mooi volgens Louise en haar vriendinnen. Te stil, te veel zon, veel te warm, … Alles was “te” en niks was goed, bovendien hadden de vrienden een probleem: ze wilden naar Parijs! Weg van hun ouders. Weg van de familie. Alleen met z'n 4. Wat er ook nog bij kwam, waren de problemen op school, in de vriendenkring was alles ook niet 100 procent en thuis hadden ze de stempel van moeilijk opvoedbare kinderen gekregen . Dit alles was voor hen de druppel die de emmer deed over lopen. Ze zouden kost wat kost naar Parijs gaan.
‘Kom Maxine’ zei Louise kort en bondig. Ik wil je iets zeggen het gaat over het geheim en jij bent de eerste die mijn oplossing mag weten. Lyan en het andere meisje stonden op een afstandje mee te luisteren. Ze verstonden niet alles maar meer dan genoeg om te begrijpen over wat ze het hadden.
‘Oké’ zei Louise als we echt zo graag naar Parijs willen en niet weer naar een of andere instelling waar we sowieso uit elkaar getrokken worden. Hebben we toch één nachtje ons lichaam over voor met mensen mee te gaan feesten of niet soms ? Dan hebben we geld genoeg en kunnen we daar nog iets huren of zo.
Dit is het plan! …
Aan het einde van het gesprek zei Louise ‘ We verzamelen hier om 18 stipt, geen minuut later. Jullie krijgen allemaal honderd euro voor wat uitdagendere kledij. Zo krijgen jullie meer geld en hoeven we dit maar 1 keer te doen.
18 uur:
Goed iedereen kent het plan. Verdien zo veel geld je kan dan kunnen we naar Parijs en komt onze droom uit.
Na het feestje:
De meisjes hadden ieder 500 euro verdiend en dus meer dan genoeg om naar Parijs te gaan. ‘Yes’ riep Lyan uit. Maar waar is Maxine? Maar waar is ze nu ze was toch ook op het feestje? Ze stond wel de heel de tijd met de baron te praten. Wacht, welke baron zei Louise? De drugsbaron toch niet? Oh, ze zit vast in de problemen. Oké, iedereen gaat haar nu zoeken.
Maxine kwam aangelopen. Louise vroeg: 'Waar was je? Wat is er?' Maxine barstte in tranen uit: 'Ik ben, ik ben, …'
Janie
L . I . E . F . D . E
“Op een dag kom je de ware tegen” zegt iedereen.
Is dat zo? Iedereen is wel eens verliefd, maar of die bepaalde persoon nu de ware is ?
Mijn buurmeisje, bijvoorbeeld, is nog nooit verliefd geweest zegt ze. In de lagere school had je wel eens ‘koppeltjes’ en nog geen week later was het dan al uit. Soms denk je bij jezelf wel eens “Ga ik ooit wel de ware vinden?” “Ga ik met een bepaalde persoon het einde van mijn leven doorbrengen?” Iedereen denkt daar wel eens aan…geef maar toe.
Maar nu vertel ik mijn verhaal.
Ik was ongeveer 6 jaar en zat in het eerste leerjaar. Er zat een zeer knappe jongen in mijn klas. Ik was tot over mijn oren verliefd! Ik heb nooit een relatie met die jongen gehad…daar heb ik ook geen spijt van, ik was tenslotte nog maar 6 jaar. Een heel goede vriendin van mij was even verliefd op die jongen en heeft in het zesde leerjaar wel een relatie met die jongen gehad. Het was ongeveer een maand of 3 aan waarna die jongen haar hart brak. Ik moet zeggen dat ik ook soms bang ben om gekwetst te worden…Achja, ik ben nog jong, ik heb nog tijd om de ware te vinden.
Mira
Nieuwjaar
1 januari 2015, 00.00u.
Ik zat rustig met mijn familie Nieuwjaar te vieren toen plots om 12 uur alle elektriciteit uitviel. We gingen naar buiten en zagen onze buren ook op straat staan. Bij hen was de elektriciteit ook uitgevallen. We stonden gewoon buiten te praten toen we opeens een schreeuw hoorde. Iedereen schrok, wie was het en waarom schreeuwde hij/zij.
Het leger kwam voorbij mt veel wagens. Ze waren nog geen straat verder een we zagen het leger al in vlammen opgaan. Plotseling vloog er iets vreemds boven ons, ik kon het niet goed zien omdat het zo donker was. Het enige dat ik zag was dat het niet menselijk was.
Een heel groot vliegend voertuig dook op uit het niets en landde in onze straat, iedereen ging naar binnen. Maanden hebben we zo door geleefd, totdat ik eten moest gaan halen. Ik ging naar buiten en zag veel vrienden van me dood op straat liggen.
Plots zag ik een grote schim, maar dat kan niet het , het was…
Robbe
Hij die dit verrichtte
Bang staan we op. Hij kan ieder moment binnen komen, want we horen hem van de trap gaan. De deur gaat open, maar ik zie geen man, maar een vrouw. Bang gaan we in een hoekje staan. De vrouw nadert ons. Als ze dicht genoeg bij ons staat, zie ik dat ze van de politie is. Er rolt een traan van opluchting en blijdschap, over mijn wang…
We zitten in een kamer, het is stil. Opeens wordt de stilte verbroken door Sien: ‘Is het voorbij?’
‘Ja… dat denk ik toch,’ zeg ik aarzelend. Er wordt op de deur geklopt. Alle vier kruipen we tegen elkaar aan. Een vrouw komt binnen, het is dezelfde vrouw als daarstraks. ‘ Sofie, zou je even mee willen komen?’ Zegt de vrouw zacht en reikt haar hand uit. Sofie aarzelt, maar gaat toch mee. Later vraagt de vrouw naar Sien. Sofie was niet bij haar. Ik wou vragen waar ze was, maar durfde niet. Een poosje later vroeg de vrouw naar Tim, maar Sofie en Sien waren allebei weer niet bij haar. Vervolgens vroeg ze naar mij. Ik ging mee, maar was doodsbang. De vrouw zei: ‘ Het is voorbij. Alles komt goed,’ weer rolt er een traan over mijn wang. Aan het einde van de gang moest ik en kamer binnengaan, waar een andere vrouw zat.
‘ Ga daar maar zitten hoor,’ zei ze lief. Over mij stond en camera, die de vrouw aanzette. ‘ Ik heet Claessens en dit is mijn collega Jansens, wij zijn van de cel vermiste personen. We zouden graag wat vraagjes stellen , als dat gaat? Je hoeft niet te antwoorden, we weten dat dit moeilijk zal zijn voor je, knikken is voldoende,’ ik was bang. Ik wou huilen maar dat lukt niet.
‘ Heeft hij je gelokt… mishandeld …. betast?’ Ik wou ja knikken en al de rest vertellen maar kon niets, ik kon niets bewegen, ik was in shock!
Wordt vervolgd
Louise
Het geheim van het verleden
Isa slofte naar de ingang van de grot waar ze Senne zag verdwijnen. Ze was zo vermoeid dat ze niet helder kon nadenken. Het leek net een vreemde droom maar dat was het niet. Zoiets zou ze nooit kunnen verzinnen. Haar fantasie was totaal niet ruim.
De grot was vochtig en kil. Haarvoetstappen weergalmden door de ijskoude, donkere grot. Ze ging naar de plek waar ze Senne had zien verdwijnen maar hij was er niet.
Bijna onhoorbaar fluisterde ze "Senne, Senne!". Maar het enige antwoord dat ze kreeg was "Senne, Senne!". Verschrikt draaide ze zich rond maar het was de echo van de grot die haar dat antwoord gaf.
Senne was wel degelijk verdwenen. Ze had hem zien verdwijnen met luid gekrijs. Senne was aan het schreeuwen van de pijn.
Maar Isa kon niet nadenken. Haar geheugen was één zwart gat.
Wie was ze?
Hoe kwam ze daar?
Waarom en hoe is Senne verdwenen?
Ze heeft geen flauw benul.
Isa stapt naar het donkere grasveld buiten aan de grot.
Ze stort zich in het gras en begint te huilen. Dikke tranen rollen over haar wangen. Nooit had Isa gedacht dat ze in zo'n nachtmerrie zou belanden.
Het werd zwart. Een groot zwart gat kwam dichterbij.... en nog dichter en nog dichter tot echt alles zwart was.
"Eindelijk," dacht Isa," eindelijk is het voorbij."
Lilith
