Oorlogdagboek

Ik kan gewoon niet meer slapen.

We hebben er allemaal last van. Mama Marie en ik.

Papa niet. Papa zal nergens meer last van hebben. Nooit meer.

3 brieven. Meer niet, mama deed alles weg bij de laatste.

Brief 1:  Ik zie het nog zo voor me. Papa was zoal altijd als eerste wakker.

Hij zat al aan tafel toen Marie en ik naar beneden kwamen.

Ons van geen kwaad bewust. Hij keek bezorgd.

Dat gebeurde wel vaker de laatste tijd. Sinds de oorlog uitbrak.

Marie lette er niet op. Ze was nog maar 4. Ik wel, ik was 12.

Ik zag het meteen. Ik zette Marie op de grond en gaf haar de pop die ik voor haar genaaid had toen ze 2 werd. Ik liep naar hem toe.

Hij trok een grimas die waarschijnlijk een glimlach moest voorstellen, maar daar trapte ik echt niet in. De brief lag half onder zijn bord, in de hoop dat we hem niet zouden zien. Dat deed ik wel. Ik hoefde maar een woord te lezen.

OPROEPING. Ik dwong mezelf te gaan zitten. Niets kapot te gooien.

Marie was erbij, daardoor kon ik kalm blijven. Hij keek me aan met een schuldige blik in zijn ogen. “Jij kan er niets aan doen” zij ik.”Die rotbrief kwam toch wel”. Twee dagen later vertrok hij. Naar het front. De oorlog was altijd al vreselijk geweest. Maar toen, voor mij was afschuwelijk veel te zacht uitgedrukt.

Brief 2: Dagen, weken, maanden hebben we gewacht. Na 5 maanden en 8 dagen was er post. Van papa. Eindelijk! Het was zo een opluchting. In de enveloppe zaten 3 briefjes. Voor ieder 1. Op het briefje van Marie stond een tekening van een knuffelbeer. Hij had erbij geschreven:”Liefste Marieke. Deze knuffelbeer geeft je alvast een dikke knuffel en een kusje van mij. Ik denk dat ik snel terug zal zijn om met jou te spelen. Liefs papa.”

Ik moest het haar wel zeker 7 keer voorlezen. Ze zat de rest van de dag naar het tekeningetje te staren. Op dat van mama stond dat de oorlog nu wel bijna afgelopen zou zijn. Hij zij dat ze goed voor ons en zichzelf moest zorgen. Dat hij van haar hield. En dat hij zeker zou terug komen. En als het toch nog lang zou duren, dan zou hij meer brieven schrijven. Dat beloofde hij.

Op dat van mij had hij geschreven:”Julie, ik hoop dat alles goed gaat met jullie. Zolang ik leef gaat het goed met mij. Als ik leef weet ik dat er ooit een einde aan zal komen en dat ik dan terug naar huis ga. Naar jullie. Ik zal blijven schrijven wat er ook gebeurd. Ik zal vechten, voor jullie. Ik vertrouw je, Julie. Jij bent ook een vechter. Als mama geen geld meer heeft voor bonnen en als alles op is ligt er geld op de zolder onder de losse plank. Gebruik het allen als het niet anders kan. Ik hou van je, van jullie alle 3. Beloof me dat je blijft vechten. Ik beloof het ook aan jou. Heel veel liefs papa.” Ik draag het briefje altijd bij me. En ik blijf vechten altijd.

Brief 3: Acht maanden daarna kwam de laatste brief. We waren zo blij dat er weer post van hem was. Ik haalde de brief uit de brievenbus en Marie trok hem uit mijn hand. Ze liep ermee naar de keuken. Toen ik binnen kwam had ze de enveloppe al open gescheurd. Ze stak haar handje naar mij uit en ik vroeg:”Zal ik het voorlezen?”

Ze gaf hem aan mij, en mijn adem stokte toen ik de voorgedrukte lettertjes zag.

Alleen zijn naam was met de hand geschreven. Vluchtig, tussen duizenden anderen door. Marie keek me vragend aan. Met tranen in mijn ogen legde ik uit wat voor brief het was. Vol ongeloof, angst, en verdriet keek ze naar de brief.

Een moment was het stil. Toen begon ze zo hard te schreeuwen dat mama naar beneden kwam. “Wat is er aan de ...” Ze zag de brief en griste hem uit mijn hand. Ze las hem 3 keer. Toen plofte ze neer op een stoel met een lege blik in haar ogen. Marie kroop bij haar op schoot. Ik ben het geld van papa gaan halen.

Ik heb 3 weken alles gedaan. Mama laten rouwen. Daarna deden we het werk samen. Nu nog steeds. Marie heeft een nachtmerrie gehad. Alweer. Als ze bij mij kruipt valt ze meestal snel terug in slaap. Ik niet. Ik vraag me af of ik ooit nog zou kunnen slapen. Ik ben nu 15. 'T was 3 jaar geleden. Misschien toch nog eens proberen slapen.

                                   Julie aka Merel